Niet durven, wel doen.
Op deze foto zie je het al, het was chaos in mijn hoofd. Ik stond op het punt om een volledige tour te gaan ‘ziplinen’. Als je dan toch in Monteverde, Costa Roca bent, is dat wat je niet mag overslaan.
Maar… ik heb hoogte- en dieptevrees. Best wel erg ook eigenlijk en dat maakte dat ik erg twijfelde. Aan de andere kant ben ik iemand die de angst niet wil laten winnen, vandaar dus de chaos in mijn hoofd. Wel of niet?
Uiteindelijk besloot ik om wel te gaan. Immers ‘out of your comfortzone is where the magic happens’. Meestal.. Dus hup kaarten gekocht, in de uitrusting gehesen en gaan.
In eerste instantie kregen we instructie. Dat was het punt waar mijn lichaam al signalen gaf. Ik kon niet opnemen wat er gezegd werd. Er hoefden maar drie punten onthouden te worden. Ik kon er maar twee reproduceren. En zo moeilijk was het allemaal niet. Ik weet hoe het werkt met stress en dit was een duidelijk voorbeeld.
De eerste line was een feit. Oef. Meteen door naar de tweede en dat was genoeg. Er waren nog een stuk of tien te gaan, maar ik beleefde er totaal geen plezier aan. Was alleen maar bezig met de techniek en totaal niet met de omgeving. Dat kon niet de bedoeling zijn.
Ik luisterde naar mijn lichaam dat inmiddels trilde en de tranen van ontlading stonden in mijn ogen. Klaar. Maar best een uitdaging voor mij om zeggen dat dit voor mij al het einde was.
Alle stemmen in mijn hoofd lieten zich horen, maar ik koos voor liefde in plaats van angst om gefaald te hebben, niet doorgezet te hebben, op te geven. Genoeg.
Daar zat ik alleen te wachten tot mijn vriendin en de groep terug kwam. Mijn keuze te overdenken. Ik wil er altijd iets van leren. Waar was ik nu echt zo bang voor? Er kon immers niets gebeuren. Ik had voor hetere vuren gestaan met rotsklimmen, abseilen, bergen beklimmen, tourskiën. Toch was er iets in mijn systeem dat ‘stop’ zei.
Ik kwam tot de conclusie dat niet alles te verklaren is. Ergens zal wel een trauma zitten, maar dat angst er gewoon mag zijn. Ik ben blij dat ik in eerste instantie niet voor de angst gekozen heb.Wel proberen, in bijna alle gevallen valt iets mee. Maar als dat niet het geval is, naar je lichaam luisteren en lief zijn voor jezelf. Het maakt dat je je eigen grenzen leert kennen. Zo belangrijk! En die lag bij mij na de tweede zipline.
Ik kon dan ook wel weer een soort van trots op mezelf zijn dat ik mezelf had uitgedaagd, maar de signalen van mijn lichaam niet genegeerd had. De grens was duidelijk voelbaar. Mijn lichaam werd blij van mijn keuze en kwam weer tot rust.
Mijn vriendin kwam onderhand ook weer terug en had genoten. Ook zij had gekozen voor liefde, door iets te doen waar ze heel blij van werd. Ziplinen.
Tijd voor een koffietje🙏
Liefs,
Marion