Vrij Pura Vida
We zijn weer geland en al mijmerend over de afgelopen vier weken kwam ik gister tot het volgende inzicht: deze reis naar Costa Rica en Cuba ging over mensen. Eigenlijk heeft het mij weer laten zien dat mijn hele levensreis eigenlijk over mensen gaat. Over de verhalen van en achter mensen. Over aandacht geven en verbinding.
Het belangrijkste ‘mens’ was natuurlijk mijn reisgenoot Nicole. We kennen elkaar nog niet zo lang, maar het besluit om vier weken, 24/7, samen op pad te gaan was binnen 5 minuten gemaakt denk ik. En dat voelde goed, maar is natuurlijk best een avontuur. Het weerhield ons niet.
Wat we wisten was dat we beiden FreedomLovers pur sang zijn, een Leeuw als sterrenbeeld hebben en binnen de Human Design beide ‘Manifestors’ zijn. Zo op papier is dat bijna het meest heftige wat je kunt treffen denk ik en wellicht gedoemd om te mislukken, maar niets was minder waar.
Doordat we elkaars type kennen, begrijpen we reacties en manieren van keuzes maken. Maar nog belangrijker, we weten beide dat de wereld, de situaties en de mensen die je tegenkomt, een weerspiegeling zijn van jezelf. Wij spiegelden elkaar en de situaties spiegelden ons dan ook regelmatig, wat in ieder geval voor mij heel leerzaam was. Om te voelen wat mijn gevoel ergens bij was, mijn zwakke punten zijn, mijn sterke punten, valkuilen, waarden, normen, behoeftes en grenzen.
Want naast dat we in heel veel zaken op elkaar lijken (zelf qua uiterlijk volgens velen tijdens deze reis), verschillen we ook heel erg van elkaar en alles met elkaar heeft gemaakt dat we samen vooral veel lol gehad hebben en het ontzettend goed gedaan en gehad hebben lieve Nikkie. Een dikke dankjewel, kus en knuffel voor jou!.
Maar tijdens de reis ben ik niet alleen met Nicole, maar met veel mensen in contact gegaan. Als de mogelijkheid zich voordeed en ik de juiste energie voelde, ging dat bijna als vanzelf. Meestal waren het ook FreedomLovers bleek tijdens de gesprekken.
Zoals de jongeman die in zijn eentje een biertje deed in het arme Cocal/Quepos. Hij bleek een timmerman te zijn. Was vanuit zijn stad naar Cocal gegaan, ondanks de armoede die daar is. Hij vond de rust en de zee in Cocal fijn en kon er meer werken, ook al moest het soms voor bijna niks. De foto’s die hij liet zijn van zijn projecten vertelden ons dat ie serieus mooi werk leverde. Helemaal in een land als Costa Rica. Ik vroeg hem naar zijn droom: ’over 10 jaar genoeg geld gespaard hebben en naar Amerika verhuizen’. Zucht, ja.., dat begrijp ik wel als je de Amerikaanse tv-beelden mag geloven. Vrijheid, zijn vorm van vrijheid. Ik gun het hem van harte, maar ik denk dat hij nog wel eens zal terugverlangen naar de zee en de rust van Cocal als hij in de VS terecht gekomen is. Maar het gaat het vast lukken.
Of de gesprekken met Mark en Don. Een Engelsman en een bejaarde Canadees. Gevlucht naar Costa Rica. De één omdat hij niet meer in het Engelse systeem en zijn omgeving paste, de ander omdat zijn vrouw hem besodemieterd had en hij de ratrace niet meer kon volhouden. Of ze gelukkig zijn met hun keuze was mijn vraag. Een echt duidelijk antwoord was er niet. Wel meer een ‘ja’ dan een ‘nee’, maar klagen deden ze nog steeds:-).
En dan de Nederlandse Verona, voor haar een duidelijke ‘ja’, ze was erg gelukkig. Zij is haar dochter gevolgd die naar Costa Rica verhuisd was en kan nu zelf niet meer zonder de dagelijkse wandelingen in de jungle en de paars/roze zonsondergangen in Quepos.
Maar dan het verhaal van Eddy en zijn collega’s. Allemaal Costaricanen bij een Amerikaanse werkgever. Dankbaar tot in hun tenen dat ze werk hebben, maar wel 26 dagen achter elkaar werken. En verblijven op een slaapzaal zonder privacy. 26! En daarna vier dagen vrij zijn, waarvan ze twee reisdagen nodig hebben om bij hun familie te zijn. Het maakt mij nog respectvoller en nederiger naar deze mensen.
Na een waanzinnig offroad avontuur ontmoetten we Ype. Wauw wat een juweel van een b&b had hij gemaakt zeg. Op een unieke locatie in de heuvels van Montezuma had hij in 23 jaar zijn eigen paradijs gecreëerd. Op zijn eigen wijze, met hulp van anderen tot stand gebracht, maar hij runt en regelt het allemaal alleen. Vrijheid. Loopt op blote voeten, vertelt ons alles over de flaura en fauna op zijn grond en leeft dagelijks in dit paradijs. Hij kan en wil nooit meer terug en geniet van zijn gasten. Behalve als zij hem een lagere score geven dan een 9. Hij wil namelijk zijn 9,5 behouden!:-)
En Roger. Roger heeft alles gedaan wat God heeft toegestaan en verboden om te leven en overleven. Heeft over de hele wereld gezworven en de mooiste verhalen te vertellen. Maar ook diepe inzichten en wijsheden te delen. Hoe hij leefde in Peru met en bij de inheemse stammen, zonder te praten, maar te doen. Ontdekkingen heeft gedaan. Drugs smokkelde. Maar ook hoe hij denkt over opvoeding en het schoolsysteem. Iedere dag vroeg opstaat en start met yoga en meditatie. Gestopt is met drugs, maar zijn grootste vriend Whiskey heet. Roger moet ongeveer 75 zijn gezien zijn stories. Al deze verhalen vertaalt hij in muziek en schilderijen. En natuurlijk hebben we daar een paar exemplaren van aangeschaft.
Om nog maar niet te spreken over Winston, Roy, Nestor, Sugarbabe en Drippindaro. Onze Cubaanse ‘stiefzonen’. En Osima, de Cubaanse stiefdochter. Jonge mensen met maar één doel: op zoek naar vrijheid. Allereerst vrijheid van meningsuiting, maar zeker ook van leven, overleven, weg uit het Marxistische/Leninistische land wat hun klein en arm houdt. Op zoek naar een toekomst. Als ik hun vraag naar hun oplossing van het probleem, is bijna unaniem het antwoord: de oplossing is er niet. Weggaan is het enige. Een paar hebben als eens aan het buitenland geproefd, anderen niet. De verhalen zijn boeiend en schrijnend tegelijk.
Of José die al ouder is en twee banen heeft. Eén om 30 euro per maand zekerheid te hebben en één om toeristen van info te voorzien zodat hij mogelijk tips krijgt of mee uit eten genomen wordt. Zijn salaris en voedselbonnen zorgen maar voor een halve maand eten.
Susanne die kan en wil wel blijven in Cuba. Ze heeft haar leven op orde, heeft een b&b en hotel, werkt hard en is getrouwd met een Oostenrijker. Ze kan dus regelmatig weg uit Cuba. Zij heeft haar vorm van vrijheid gevonden.
Ook Alfredo heeft zijn vorm van vrijheid gevonden. Hij woont in Miami. Ik denk dat hij ons dat wel vijftig keer verteld heeft in de tijdspanne van een kwartier. Hij wil niet in Cuba zijn. Trots als hij is op zijn plek in Miami. ‘I live in Miami, I live in Miami, I don’t want to be here. Tomorrow I leave, you know, because I live in Miami. But my mum lives here, what can I do?’ ‘Just love her’ is wat ik zei ‘you only have one mother, stay with her while your here’. Eigenlijk schaamde hij zich voor zijn land. ‘De mensen kijken hier niet vooruit, leven bij de dag. Zo kun je nooit een doel bereiken. Ze hebben geen doel. Ik heb een doel waar ik iedere dag mijn bed voor uit kom, waardoor ik zin in het leven heb. Geniet.’. Er is in ieder geval één Cubaanse eigenschap die hij gelukkig behouden heeft; zijn sociale karakter. ‘Call me if you are in Miami. I will show you Miami. I live in Miami you know’.
Ook ontmoeten we Leo d’ Lazaro, een multi kunstenaar, die zijn ideeën en frustraties kan uiten en verwerken in zijn kunst. En dat niet alleen. Hij heeft zijn atelier verheven tot kunstlaboratorium. Toegankelijk voor iedereen om te doen waar een ieder behoefte aan heeft. Met of zonder hem. Achter ieder kunstwerk of schilderij zit een verhaal van hem of zijn collega’s. Boeiend, allemaal verbonden met één thema: vrijheid. We hebben een paar mooie herinneringen gekocht.
Laten we Lucy niet vergeten. Lucy zat iedere dag en avond op het stoepje naast onze casa privada. Al de eerste avond vroeg, of, gebood ze ons, dat als we weggingen, we zeep en toiletartikelen voor haar moesten achterlaten. ‘All for Lucy’ was haar slogan. Toen we haar de laatste dag een tas vol toiletartikelen, medicijnen, verbanden, pleisters, tandenborstels etc gaven, was ze eigenlijk beledigd. Waar was de kleding? Daar had ze toch ook om gevraagd… Helaas Lucy. Al onze kleding, make-up, schoenen, slippers, handdoeken en technische apparaten als musicboxen, headphone en oortjes was al verdeeld onder onze ‘stiefkinderen’. En de pennen en potloden waren op straat en bij een schooltje uitgedeeld. Jij had gevraagd naar de toiletartikelen en medicijnen toch? Die heb je gekregen. All for Lucy.
En als laatste Luiz. Luiz is een gepensioneerde politieman. Luiz heeft een vriend waar hij meer dan trots op is. ‘Die heeft samen met Fidel en Ché gevochten tijdens de revolutie.’ Luiz heeft het kostuum van zijn vriend nog, dat krijgen we uiteraard te zien. Zelf slijt hij tegenwoordig zijn dagen in een donker kamertje, waar je met een heus geweer en hagel kunt schieten op blikjes. Omdat we hem regelmatig van een koffietje of biertje voorzien, moeten wij ook een keertje komen schieten. Gratis! Doen! Leuk!… Maar nee, sorry Luiz, niets voor ons.
Maar dan nog de vele medereizigers en hun verhalen. Singles, stelletjes, broers, familie. Jong, oud. Klein, groot, zwart, wit, Europees, Amerikaans, Canadees, Latijns Amerikaans…. Mensen, verbinding, verhalen… Het is mijn zielsmissie om er naar te luisteren en de mensen te bevragen. Ze zetten me ‘aan’, geven me inzicht, inspireren, verdiepen, leren me… ik hou er van.
De reis is voorbij. Mijn intuïtie vertelt me dat er weer een andere, mooie tijd aan komt. Weer luisteren naar de verhalen van mijn coachees. Ook heel boeiend. Ook zij zetten me aan, geven me inzicht, inspireren. Ik voel me een dankbaar mens.
Liefs,
Marion💜