Stemmen in je hoofd die je uit balans (willen) brengen.
Ook ik heb er last van hoor. Gelukkig steeds minder, maar ze zijn er en zullen er altijd blijven. En in mijn opinie is dat goed. Althans voor mij. Ik luister er alleen iets minder lang naar en vraag ze vriendelijk weg te gaan als ze mij op dat moment niets brengen. Daaaag, tot de volgende keer.
Maar ik onderzoek mijn stemmen wel. Ze brengen me namelijk ook vaak iets. Ze houden me scherp, helpen me bij mijn waarden, normen en grenzen. Geven soms inzicht en duidelijkheid.
Eigenlijk zijn al die stemmen stukjes van jouw persoonlijkheid die zich willen laten zien. Je komt dus ‘jezelf’ tegen en daar kun je mee in gesprek gaan of even niet.
Zo kom ik mezelf ook meer dan regelmatig tegen deze reis. Op allerlei vlakken, maar als ik het allemaal afpel komt het bijna altijd neer op ongelijkheid. Ongelijkheid waar ik weinig invloed op heb en ongelijkheid waar ik invloed op heb. En dat laatste is voor mij het meest lastig. Daar mag ik iets mee doen. En dat is waar de meesten en ik ook weleens voor ‘vluchten’: doen of laten.
Zo ook tijdens één van mijn online coachingssessie die ik afgelopen week had. Daar zat ik dan in het paradijselijke Costa Rica, met tropische uitzichten, waaiende palmen en een glas vers grapefruitsap van vruchten uit de tuin, te luisteren naar één van mijn coachees die in Turkije woont. ‘Waarschijnlijk 50.000 doden… chaos…. Al mijn warme kleding en dekens weggegeven…. Bijna iedereen die ik ken heeft wel iemand verloren of kent iemand die zoek is… Trauma’s….’
Ik hoefde niet eens in de schommelstoel te zitten die op het balkon stond, ik wankelde zo al. Je weet dat het allemaal afschuwelijk is, maar als de verhalen dan persoonlijker worden, raakt het nog meer. Zij daar in trauma en ik hier in het paradijs. Gelijk komen de stemmen Schaamte en Schuldig voelen om het hoekje kijken.
Daarnaast had ik artikelen gelezen over de huidige armoede in Nederland. Ongelooflijk, waar zijn we in terecht gekomen. Mensen zonder en met banen die in huis een badjas over hun kleren dragen tegen de kou. Heel effectief, zeker, maar erg zorgelijk.
En dan de ongelijkheid die ik in Costa Rica dagelijks op straat tegen kwam. Heel veel armoede, dikke auto’s, rijke buitenlanders, arme locals. 450 dollar verdienen met gevaarlijk, zwaar en veel werken en 300 dollar huur betalen voor weinig ruimte. Hoe dan? Costa Rica is gelukkig rijk aan vruchten, rijst en bonen. Aan natuur, stilte, vertraging door slechte wegen. Het zou zomaar kunnen zijn dat daarom één van de ‘blue zones’ zich op Costa Rica bevind. Gelukkig brengt dat iets in balans…
Havana is nog veel schrijnender. Ook al lijkt iedere foto die ik maak uit een boekje. Een arts verdient 30 dollar per maand. 30 dollar!! En werkt met materialen uit de jaren zestig. De tijd heeft hier stil gestaan. Sommige wijken lijken oorlogsgebied. Alleen de wijken waar de toeristen komen, dure hotels staan, worden door de overheid opgeknapt. De gemiddelde Cubaan heeft er niets aan op dit moment. Door de puinhopen heen zie je de schoonheid en de rijkdom die het ooit gekend moet hebben. Er is niets en niets te koop. Een ei wordt per stuk op de hoek van de straat verkocht. Achter half gesloten deuren. Alles moet illegaal. Geld wissel je in een café, een sigaar kun je kopen in een achteraf straatje in de keuken van een oud verlaten pand, waar ook een kip aan een touwtje zijn leven mag leiden. Op straat wil iedereen iets van je, aanklampen, een haakje naar iets van welvaart.
Gelukkig is de Cubaan veilig. 3 miljoen mensen, 1 miljoen daarvan werkt in een veiligheidsjob. Er is geen criminaliteit, geen drugs. Zegt men. De mensen overleven door hun geloof, muziek, trots zijn op Cuba. Maar de ogen en gezichten op straat spreken soms boekdelen in sommige wijken.
Ik heb al best veel gezien van de wereld. Veel armoede ook. Maar bijna altijd was er een ‘tegenhanger’ die de armoede enigszins in balans bracht in de vorm van natuur, rijke voedselbronnen, rust, geloof, cultuur.
Het enige dat ik in Havanna kan bedenken is veiligheid. En ik hoop op den duur meer bewuste toeristen. Die niet in een hotel, maar in een ‘casa privada’ gaan verblijven, bij de mensen thuis. Niet naar een keurig restaurant gaan, maar een lokaal cafeetje om de hoek. De hotels, de keurige restaurants, de inkomsten gaan allemaal naar de overheid. In plaats daarvan de locals supporten levert ze in ieder geval inkomen op. Alhoewel er ook Cubanen zijn die de overheid niet afvallen. Wat is waar… ook hier een issue. Vrijheid van meningsuitiging is hier nog steeds niet aanwezig. Een basiswaarde voor mij als FreedomLover.
De stemmen in mijn hoofd laten zich dus dagelijks volop horen. En zetten me op scherp. De koningin der stemmen laat zich als eerste en de hele dag door horen: Dankbaarheid. En zij mag er zijn, luid en duidelijk. Ik vind het fijn om haar om me heen te hebben.
Maar ook andere stemmen als: Hoe wil ik me bewegen als gast in deze landen. Wat breng ik de mensen? Of maak ik het alleen maar erger voor ze? Hoe ga ik om met de beelden die ik laat zien op socials en met welke reden? En ga zo maar door… het kan erg druk zijn in mijn hoofd.
Moraal van het verhaal. We hebben allemaal stemmen, de hele dag, het is alleen hoe je met ze omgaat. Met jezelf omgaat, want het zijn allemaal deeltjes van jouw persoonlijkheid. De perfectionist, de helper, de zekere, de onzekere, de bange, de moedige, de schuldige, de.., de…, de…, jij!
Wees een beetje lief voor al die kleine stukjes JIJ. Ze mogen er allemaal zijn, maar wel op het juiste moment. Helpend, niet belemmerend 🙏
Ondertussen ga ik weer even in gesprek met mezelf. Met name hoe ik me hier de laatste week van de vakantie wil bewegen en wat ik op een dieper niveau van bewustzijn leer van de situatie hier in Havana. Het is heftig, maar brengt me ook weer iets. Dat weet ik nu al. En ik luister naar de stemmen die ‘helpend’ zijn. Ik kan ze wel gebruiken🙏
Liefs,
Marion💜