Zichtbaarheid is wel een ‘dingetje’. Of het nu aan mijn leeftijd ligt, persoonlijkheid, vrouw zijn, onzekerheid, geconditioneerd zijn, het resultaat is het hetzelfde: stress. In de spotlights staan doet mijn stem haperen, mijn oksels klotsen en de stemmen in mijn hoofd vechten. Tenminste… dat was altijd zo in het verleden. Bij een presentatie waren de rollen dan ook altijd mooi verdeeld; ‘mijn steun en toeverlaat’ deed het woord en ik fluisterde de info in zijn oor. Maar mijn ’steun en toeverlaat’ is er niet meer en ik zal het alleen moeten doen. Dat is de consequentie van de keuze die ik gemaakt heb toen ik het roer van mijn schip volledig omgooide, het team achterliet en alleen verder ging. Zelf op de voorgrond.
BinnensteBuiten
Mijn eerste reactie, toen ik in gesprek kwam met het tv-programma BinnensteBuiten, was dan ook afwachtend en bijna afwijzend. Gelukkig kreeg ik tijd om over deelname na te denken en die tijd heb ik gebruikt. Aan de ene kant was het een mogelijkheid om Logement Hartje Leeuwarden (de b&b die ik naast mijn coachpraktijk heb) onder de aandacht te brengen en dat sprak me wel aan. Maar aan de andere kant realiseerde ik me dat ik volledig buiten mijn comfortzone moest treden als ik mee zou doen. Maar was dat niet waar ik ook bijna altijd op uitkwam als ik met mijn coachees aan de slag ging? Buiten je comfortzone…
Comfortzone
De positie en de rol van de coach is eigenlijk best veilig: vragen stellen, luisteren, doorvragen, prikkelen. Weinig buiten je comfortzone. Mijn coachees daarentegen worden continu uitgedaagd om wel buiten hun comfortzone te treden. ‘Daar heb je moed voor nodig’, vertel ik ze dan. ‘En leuk is het buiten die ‘zone’ heus niet altijd, soms heel naar zelfs in het begin. Maar als je de nieuwe zone voorzichtig gaat ontdekken, de nieuwe grenzen gaat opzoeken, beleven, ervaren, dan gaat er een wereld voor je open en blijkt de oude ‘comfortzone’, helemaal niet zo comfortabel te zijn. Eerder saai, vastomlijnd, beperkend.’
Mooie woorden en ik spreek zeker uit kennis en ervaring, maar hoeveel beter kan ik in verbinding staan met mijn coachees, als ik zelf ook weer eens buiten mijn comfortzone treed? Dat ik voor de camera plaatsneem, in plaats van achter de camera, wat echt wel ver buiten mijn comfortzone is. Om die reden besloot ik ‘ja’ te zeggen tegen deelname aan het programma.
Hoofd uit, hart aan
Waar ik bang voor was, moest ik overwinnen van mezelf. Want wat was de angst nu werkelijk? Dat ik zou stamelen en niet zou weten wat ik moest zeggen? Dat ik rare bewegingen zou maken, trekjes met mijn gezicht, mijn handen? Dat mijn zachte stem niet duidelijk verstaanbare taal zou produceren? Mijn kleding niet goed zou zitten en de rimpels in mijn hoofd duidelijk zichtbaar zouden zijn? Allemaal ‘hoofdzaken’, maar dat maakte wel dat ik behoorlijk gestressed raakte. Ik besloot het anders te doen. Wat was het ergste wat er kon gebeuren? Het was toch mijn huis, waren toch mijn spullen, mijn ervaringen. Daar was het ‘hoofd’ niet voor nodig, beter van niet. Dus niet meer denken: hoofd uit, hart aan.
Camera loopt
En dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Natuurlijk was ik zenuwachtig in het begin. Vraag mijn dochter maar: ‘mam doe even rustig, niet zo gestressed, zo ken ik je niet’. Die eerste shots? Verschrikkelijk. Ik had echt nog nooit voor een dergelijke camera gestaan, waarbij ik ook nog iets zinnigs moest vertellen. Eens, twintig jaar geleden, had ik weleens bedrijfsjournaals gepresenteerd voor een camera, maar dit was nieuw, anders, spannend. Ik werd mijn eigen coachee. Wilde ik leren, ervaren, me comfortabeler te voelen bij meer zichtbaar zijn, dan moest ik stappen nemen. Bewegen. Doen. ‘Fouten’ maken en weer opnieuw beginnen.
De eerste teksten kwamen er haperend uit, maar na even diep ademhalen, ontspannen, liet ik mijn mond de woorden uitspreken die er op dat moment uitkwamen. En dat ging een stuk beter. Ik liet mijn ‘binnenste’ naar ‘buiten’ komen en daarmee klopte voor mij de titel van het programma.
De grenzen buiten mijn comfortzone reikten steeds verder en de laatste shots aan het eind van de middag, stonden er in 1 take op. Het werd zelfs leuk! Wie had dat gedacht? Ik niet.
Mission completed
Na een lange draaidag was ik meer dan tevreden. De dag was voor mij geslaagd. Ik had heel wat stappen genomen, grenzen gezocht en eroverheen gegaan, wat me veel had opgeleverd. Ik had een jas van onzekerheid uitgedaan, was letterlijk in het licht gaan staan en had mijn angst overwonnen. Eigenlijk viel het best mee en wil ik ook niet meer terug. En het voelt goed om hierdoor nog dichter bij mijn coachees te staan, nog beter in te voelen hoe moeilijk het is om uit je comfortzone te stappen, maar ook hoe heerlijk het gevoel kan zijn als je dit toch doet.
De hele uitzending was voor mij niet belangrijk meer. Mission completed. Maar toen ik een week voor de uitzending een appje kreeg met de uitzenddatum, was het natuurlijk wel spannend. Je krijgt vooraf niets te zien, dus met een kussen voor mijn hoofd hoorde ik de eerste tonen van het programma. Voorzichtig heb ik het kussen weggeschoven en uiteindelijk viel het best mee.
Ga ervoor
Moraal van het verhaal? Durf buiten je comfortzone te stappen als de situatie waar je in zit niet meer past of niet fijn voelt Dit doet eerst misschien best pijn, is lastig, niet comfortabel, voelt ongemakkelijk, maar als je daar doorheen bent ontdek je nieuwe mogelijkheden en verras je jezelf. Dan komt wie je diep van ‘binnen’ bent, wat je diep van ‘binnen’ voelt, naar ‘buiten’, word je zichtbaar en voel je je vrij. Ga ervoor!
Liefs,
Marion
https://www.npostart.nl/binnenstebuiten/05-04-2021/KN_1725892